نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

 
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
 

روزگاری شد و کَس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست  
 

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
 

گو بهار دل و جان باش و خزان باش ، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

 
این همه قصّه ی فردوس و تمنّای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست
 

نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست

 
"سایه"! ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست

"هوشنگ ابتهاج (سایه)"