سعدی - برخیز که می‌رود زمستان

برخیز که می‌رود زمستان
بگشای در سرای بستان!

نارنج و بنفشه بر طبق نه
منقل بگذار در شبستان!

وین پرده بگوی تا به یک بار
زحمت ببرد ز پیش ایوان!

برخیز که باد صبح نوروز
در باغچه می‌کند گل افشان!

خاموشی بلبلان مشتاق
در موسم گل ندارد امکان 

بخشی از شعر چاووشی مهدی اخوان ثالث

بیا تا راه بسپاریم
به سوی سبزه‌زارانی که نه کَس کِشته، نَدروده
به سوی سرزمین‌هایی که در آن هر چه بینی بکر و دوشیزه‌ست
و نقشِ رنگ و رویش هم بدین سان از ازل بوده
که چونین پاک و پاکیزه‌ست
****
به سوی آفتابِ شادِ صحرایی
که نگذارد تهی از خونِ گرمِ خویشتن جایی
****
و ما بر بیکرانِ سبز و مخمل‌گونه‌ی دریا
می‌اندازیم زورق‌های خود را چون کل بادام
و مرغانِ سپیدِ بادبان‌ها را می‌آموزیم
که بادِ شُرطه را آغوش بگشایند
و می‌رانیم گاهی تند، گاه آرام
بیا ای خسته خاطر دوست! ای مانندِ من دل‌کنده و غمگین
من اینجا بس دلم تنگ است
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راه بی‌فرجام بگذاریم